FILOZOFICZNY SENS PRZEBACZENIA

Rozprawa powstała w oparciu o założenie, że z religijnego źródła da się wyodrębnić świecki charakter przebaczenia, może ono zatem stać się przedmiotem dociekań filozoficznych. Nadprzyrodzony sens przebaczenia, który zawiera się w tajemnicy łączności Boga z człowiekiem, pozostaje domeną religii i teologii, natomiast przebaczenie, którego sens rodzi się w relacjach międzyludzkich, staje się zrozumiałe dla filozofii. Kazimierz Mrówka kontynuuje dzięki takiemu podejściu rozważania filozofów francuskich: Lévinasa i Derridy, a przede wszystkim Jankélévitcha. Interesuje go definicja pojęcia przebaczenia, którą formułuje w oparciu o etymologię, a także demaskację fałszywych jej ujęć. W przebaczeniu widzi formę sprawiedliwości właściwą związkom międzyludzkim opartym na miłości. Śledzi historię idei przebaczenia w tradycji judeochrześcijańskiej. Przedstawia relacje między filozoficznym jej rozumieniem a psychologicznym i prawnym. Interesuje go też społeczny wymiar przebaczenia – moment przejścia od aktu indywidualnego do zbiorowego. Podejmuje zagadnienie granic przebaczenia, ilustrując swoje rozważania przykładami historycznymi (holokaust i zbrodnia katyńska), Na koniec porusza kontrowersyjny problem przebaczenia Bogu.