Moc w słabości. Święci uczą nas życia duchowego Święci uczą nas życia duchowego

Autor przedstawia zarysy duchowości kilkunastu świętych, od św. Pawła do Jana Pawła II, w których ludzkiej słabości ujawniła się moc Boża. Jak to możliwe, że Bóg przez ludzką słabość potrafi dokonać wielkich dzieł?

Któż z nas nie doświadczył swojej słabości? Jak jednak, doświadczając jej, otworzyć się na moc z wysoka? Drogi duchowego rozwoju tych świętych o tym właśnie mówią. Warto je poznać.

Słowo wstępne

Paweł Apostoł
Moc w słabość

Bernard z Clairvaux
O, szczęśliwa słabości!

Augustyn
Spłynęło strumieniem światło ufności
W Tobie, z którego wszystko
Wejdź w serce, a stamtąd do Boga

Pseudo-Dionizy Areopagita
Oświecona ciemność

Franciszek z Asyżu
Słuchająca kontemplacja
Tęsknota za Bogiem

Klara z Asyżu
Patrząca kontemplacja
Przyłóż serce

Katarzyna z Sieny
Cela własnego serca

Hildegarda z Bingen
Nie cielesnymi oczami

Mechtylda z Magdeburga
Spływające światło boskości

Mistrz Eckhart
Aby Bóg rodził się w duszy
Jedność człowieka i Boga

Jan Tauler
Nie żyjesz tym, co mówisz
Zstępujcie do waszej głębi

Henryk Suzo
Mistyk serca

Franciszek Salezy
Bóg jest dobry
Mistyka miłości
Dobroć i łagodność

Faustyna Kowalska
Zaufałam Bogu
Wchłaniam Boga w siebie
Boś córką pełnej ufności
Kochaj wszystkich z miłości ku Mnie

Jan XXIII
Pokory, pokory, pokory!
Był dobry i kochał nas

Jan Paweł II
Pojęty od wewnątrz
W nieustannej konwersacji z Bogiem
Dar z siebie samego
Było to coś tajemniczego
Święci nie przemijają (Jan Paweł II)

Literatura

Słowo wstępne

 „Wędrówka w stronę Boga Miłości nie jest łatwa. Dlatego dobrze jest mieć obok siebie mistrzów tej wędrówki. Myślę przede wszystkim o wielkich pisarzach religijnych, mistykach i teologach, którzy wyprzedzili nas w tym wędrowaniu”.

Idąc za tą radą ks. Józefa Tischnera, powędrujmy szlakami mistrzów ducha, abyśmy ubogaceni ich doświadczeniem, mogli odnaleźć własną drogę do Boga. Bóg jest tak hojny w tej ofercie, którą ma dla nas, tak wspaniały w bogactwie swoich darów przeznaczonych dla nas, że każdego prowadzi na innej, tylko mu właściwej drodze. Aby jednak odkryć własną duchową drogę, trzeba długo wędrować drogami innych, którzy szli, poznając Boga coraz głębiej, miłując Go coraz goręcej, aż zobaczyli Go twarzą w twarz, doświadczając szczęścia bez miary. Teraz chcą towarzyszyć nam z nieba w tej przygodzie; właśnie tak, w przygodzie, bo tak trzeba nazwać naszą wędrówkę przez tę ziemię, z powrotem do domu Ojca. Na niej odkrywamy ciągle nowe „atrakcje” duchowe, którymi nas Bóg, bogaty w miłosierdzie, obdarza.

Słuchać będziemy tych, którzy byli blisko Boga; więcej, oni żyli w Nim, a On w nich, w miłosnej symbiozie. Chciejmy najpierw wmyślić się w ich opowieści o prowadzonym przez nich życiu duchowym. To jednak za mało; musimy wczuć się w ich przeżycia, doświadczenia duchowe; musimy otworzyć szeroko nasze serca na to, co kryje się za ich słowami; na to, co nie da się wypowiedzieć i opisać, a co jest najprawdziwszą prawdą o życiu, którym nas Bóg obdarza. Głęboka medytacja jest drogą ku takiemu życiu. Tylko na niej może dokonywać się w nas „rozumienie”, które staje się własnym, głębokim spotkaniem z Bogiem. Takiego duchowego procesu w trakcie spotkania się z tą książką życzę z całego serca.

Warto zacząć duchową wędrówkę właśnie teraz, w roku życia konsekrowanego, kiedy święci stają przed nami w całym bogactwie swojego ducha.

       Ks. Roman Stafin