Wenaty Katarzyniec Fenomen Ducha

Mistyka chrześcijańska pośród wielu terminów określających doświadczenia płynące z głębokiego życia wewnętrznego (wyniesienie, porwanie, swobodny wzlot) używa określenia „podniesienie”. Człowiek żyjący na ziemi w pewnym sensie nieustannie pozostaje zawieszony między „już” i „jeszcze nie”. Jego podniesiony duch, choć wciąż pozostaje w ciele tkwiącym w ziemskiej rzeczywistości, jest całkowicie podniesiony i zanurzony w Bogu.

Niniejsza książka, która z pozoru może się wydawać kolejnym pobożnym opowiadaniem o życiu człowieka świątobliwego, w rzeczywistości jest próbą ukazania osoby Wenantego Katarzyńca jako fenomenu ducha – ducha podniesionego ku Bogu i żyjącego nieustannie w Bogu.

Życie o. Wenantego Katarzyńca nie przejawiało bynajmniej żadnych cech mistycyzmu czy nadzwyczajności, a jednak trzeba je opisywać słowem „fenomen”. Właśnie ta zjawiskowość jego osoby zawiera się w zwyczajności – zwyczajności przeżywania i posługiwania się codziennymi środkami w dążeniu do zjednoczenia z Bogiem, jakie do dyspozycji każdego człowieka dał nam Chrystus i daje nam Kościół.

Potrzeba wielu dni wnikliwej obserwacji, by w szarym człowieku idącym przez świat z duchem podniesionym zobaczyć tę odmienność, jaka wyróżnia go w codziennym życiu. W zasadzie wszystko robi tak samo, ale… Wszystko robi, jak dla Pana. Jak dla Pana, czyli z miłością, gorliwością, poczuciem głębszego sensu, zapałem służby. Wszędzie jest pierwszy i z wielką do­kładnością spełnia powierzone mu zadania. Do kaplicy przychodzi pierwszy i często poza zwykłymi godzinami, a wychodzi ostatni. Tacy są właśnie ci, którzy konsekrację chrzcielną i zakonną traktują jako poświęcenie na wyłączność Jezusowi Chrystusowi.

Ich duch wciąż zgłodniały Boga powtarza za Janem od Krzyża: „Umieram, bo nie umieram” – umieram z tęsknoty za Bogiem, a zatem tym usilniej dążę do niego w mojej codzienności i zwyczajności. Fenomen, który jest potrzebny nam, jest potrzebny Kościołowi, jest potrzebny zlaicyzowanemu światu.

opis wydawcy